Talk / Noit Banai / Harabel Contemporary Art Platform / March 15th, 2019 / Tirana
Noit Banai, a historian and art critic, held her talk at the premises of Harabel Contemporary Art Platform on March 15th, 2019. This event was supported by the Austrian Embassy in Tirana. Regarding the topic she discoursed: “Being a border: Strategies of Narrativity and Body representations in Contemporary Art”, Noit Banai relied on several international authors who previously analysed the human movement around the world as well as the social phenomena that follows it. She started with the reasoning of French philosopher Étienne Balibar that cultures, languages and genealogies help “… nationalize societies …”.
Human movement, desired or not, conditioned by a variety of circumstances produces reactions of different kinds – attitudes, which also come through via artistic language. “The Centre for Political Beauty” (Zentrum für Politische Schönheit) in Germany was brought in the conversation through the work “AYLAN 1” (Alexander Lehmann and Nick Jaussi), one of the 1000 rescue platforms, located in the Mediterranean Sea in 2015, a counteraction driven by the drowning of a 3-year-old Syrian child.
What is the best case scenario? So what happens when they overcome the risk of sinking in their laborious struggle for salvation from their country of origin? The first shelter is the camp. To illustrate this, attention was brought to some of the photos of Irish artist Richard Mosse. (“Moria in Snow” (Lesbos) represents the vast Moria camp on the island of Lesbos in Greece, where 9,000 migrants were accommodated even though it was built to welcome only 3,100). All other footage: “Details from Moria in snow”, “Details from Camp Idomeni”, “Hellinikon Olympic Arena” (the stadium, which became a refuge for 2,000 refugees in 2016) and “Tempelhof interior” provide different angles of the living conditions in the camps, which are comparable to the concentration camps and to the medieval strongholds also, thus re-isolating this community whose reason for moving is precisely to be free.
“No Man’s Land”, a work by Lucien Jonas, included in the discourse by Banai, is a bitter culmination, which represents human decay in a straightforward sense and not only. Beyond human hardship, what other social phenomenon does this forced movement bring? In connection with this, Noit Banai mentions philosopher Simone Weil and her thoughts on eradication as one of the most dangerous diseases to which human societies are exposed to.
The Italian duo Vedovamazzei (Simeone Crispino and Stella Scala) are mentioned in this talk for their work entitled “Floating Human Shit…” (No. 3, 7, 9), a work in which the authors treat the disregard for lost lives at sea with sarcasm, deliberately provoking through graphical presentation of human food residues overlapping idyllic natural seaside landscapes. Among other things, Noit Banai quotes sociologist W.E.Du Bois, by analysing man’s “double consciousness”, while he is trying to adapt and survive without a real conscious, forcing him to see one’s self and the world through the eyes of others.
Despite efforts for development and equality, humanity has not escaped from “colonial and patriarchal mould”. In the video installation “Illusions. Narcissus and Echo” (2016-2017) this is exactly the concern raised, searching for a way out of all this, by the Portuguese multidisciplinary artist, Gustaf Kilomba, the artist who closed the lecture of Noit Banai at the Harabel Platform.
***
Bashkëbisedim / Noit Banai / Harabel Contemporary Art Platform / 15 mars 2019 / Tiranë
Noit Banai, historiane dhe kritike arti, zhvilloi një bashkëbisedim në mjedisin e Platformës së Artit Bashkëkohor Harabel, më 15 mars 2019. Kjo veprimtari u mbështet nga Ambasada Austriake në Tiranë. Lidhur me temën rreth së cilës ligjëroi: “Të jesh një kufi: Strategjitë e rrëfimit dhe përfaqësimet trupore në artin bashkëkohor”, Noit Banai u mbështet në disa autorë ndërkombëtarë, të cilët shtjellojnë lëvizjen njerëzore në botë, si dhe dukuritë shoqërore që e pasojnë atë. Ajo nisi me arsyetimin e filozofes franceze Étienne Balibar se kulturat, gjuhët dhe gjenealogjitë ndihmojnë në “…kombëtarizimin e shoqërive…”.
Lëvizja njerëzore, e dëshiruar ose jo, e kushtëzuar nga një sërë rrethanash, prodhon kundërveprime të llojeve të ndryshme – qëndrime, të cilat vijnë edhe përmes gjuhës artistike. “Qendra për Bukurinë Politike” (Zentrum für Politische Schönheit) në Gjermani erdhi në bashkëbisedim përmes veprës “AYLAN 1” (Alexander Lehmann dhe Nick Jaussi), një nga 1000 platformat e shpëtimit, vendosur në detin Mesdhe në vitin 2015, kundërveprim i nxitur nga mbytja e fëmijës 3-vjeçar sirian.
Çfarë ndodh në rastin më të mirë me refugjatët? Pra, çfarë ndodh pasi kapërcejnë rrezikun e fundosjes në përpjekjen e tyre të mundimshme për shpëtim nga vendi i prejardhjes? Streha e parë është kampi. Në lidhje me këtë, në vëmendje u sollën disa nga fotografitë e artistit irlandez Richard Mosse. (“Moria in snow” (Lesbos) paraqet kampin e gjerë Moria në ishullin Lesbos në Greqi në të cilin strehoheshin 9000 emigrantë teksa hapësira ishte paramenduar për 3100). Të gjitha pamjet e tjera: “Detaj nga Moria në borë”, “Detaj nga kampi Idomeni”, “Hellinikon Olympic Arena” (stadiumi, i cili u bë strehë për 2000 refugjatë në vitin 2016) dhe “Tempelhof interior” japin kënde të ndryshme të mënyrës së jetesës në kampe, e cila paralelizohet me kampet e përqendrimit, me fortesat mesjetare po ashtu, duke e riizoluar kështu këtë bashkësi e cila po lëviz pikërisht për të qenë e lirë.
Vepra “No man’s land” nga Lucien Jonas, përfshirë nga Banai në ligjërim, përbën një kulmim të hidhur, i cili paraqet kalbëzimin njerëzor në kuptim të drejtpërdrejtë dhe jo vetëm. Përtej mundimit njerëzor, çfarë dukurish shoqërore sjell lëvizja e detyruar? Lidhur me këtë, Noit Banai sjell arsyetimin nga filozofja Simone Weil mbi çrrënjosjen si një nga sëmundjet më të rrezikshme ndaj së cilës shoqëritë njerëzore janë të shpërfaqura.
Dyshja italiane Vedovamazzei (Simeone Crispino dhe Stella Scala) përmenden në bashkëbisedim për veprën me titull “Floating Human Shit…” (nr. 3, 7, 9), vepër në të cilën autorët trajtojnë me sarkazmë shpërfilljen ndaj jetëve të humbura në det, duke provokuar me qëllim përmes paraqitjes grafike të mbetjeve ushqimore njerëzore mbivendosur mbi panorama natyrore idilike buzëdetare.
Midis të tjerash, Noit Banai citon sociologun W.E.Du Bois, duke analizuar dyjëzimin e njeriut në përpjekje për t’u përshtatur e mbijetuar pa një vetëdije të vërtetë, duke u detyruar ta shohë botën jo me sytë e vet, por përmes të tjerëve. Pavarësisht përpjekjeve për zhvillim dhe barazi, njerëzimi nuk i ka shpëtuar “mykut kolonial e patriarkal”. Në video-instalacionin “Illusions. Narcissus and Echo” (2016-2017) ngrihet pikërisht ky shqetësim, kërkimi i rrugëdaljes nga e gjithë kjo, prej artistit shumëdisiplinar portugez Grada Kilomba, artisti përmbyllës i ligjërimit nga Noit Banai në Platformën Harabel.
