Exhibition / Alketa Ramaj / “About a tree” / Ministry of Culture / October 7th – December 18th 2020 / Tirana
Artist Alketa Ramaj, who was part of the project “Pavilion – Art in public institutions” – an initiative of the Ministry of Culture – displayed in the main hall of the ministry her work titled “About a tree”. This oeuvre (installation), which belongs to the contemporary visual art, stayed in the aforementioned space during the dates of October 7th – December 18th 2020.
Just as the title “About a tree” forewarns us, it is the nature that constitutes the first allurement for the work in question, which revolves around a tree that speaks in order to express something through the image, the way it moves, the sounds and on the other hand, we see the effort of a human (the author) to listen/understand this language, although this all seems impossible. The installation consists of a video (lined in the shape of a window), some graphics obtained from it (the video) and sounds (audio).
This work started totally by chance in 2013. In front of the window where the artist would often stay, there was a tree, already turned into an artistic object. Spontaneously, day by day, a spiritual connection was born between the artist and the tree, a connection which with time, created a space for meditation on communication. In spite the absence of language, there was a communication on a sensory level which was more than sensitive, taking into consideration that on the other side there was just a tree. At a certain point, the author started some kind of research on the noise, the sound and maybe the language.
The whole idea came to life through the attempts to find the language of the tree, a language imperceptible to our ears. The author was not attracted by the noise of the wind shaking the branches of the tree, but from something else, entirely indefinable, that transmits a kind of communication. The tree itself, being something organic, seemed to emit threads of similarity between two organic bodies: between itself and the artist. The idea of the author was followed by attempts at searching a formula that would create some kind of graphic from which musical notes would be obtained from the movements of the tree, thus reaching the random sound that would come out of it.
After the images were extracted for each second of the video (the printed images seen on the installation are only a small piece of the whole work), they were printed and the author started outlining the images one by one and then gave them to a composer. He started to follow the rhythm of that outline through musical notes (without using a musical instrument, but his voice). This act was performed for every image of the tree. The images were placed on top of each other and the voices that came out of each sheet superimposed on each other. By uniting them together, in the end, the result was the noise that the visitor could hear. That noise sought to fulfill some sort of attempt (impossible/utopic, indeed) to hear the voice of the tree.
As for the realization of the idea, in the case of the artist Alketa Ramaj, she allows the work to follow its own path freely; the work manages to guide even the artist herself, who prefers the object/work to have a complete independence. According to the artist, it is precisely this independence that leads her as a creator towards a new recognition. The intention of the artist in this work was the sound or the noise that came from the tree.
* Alketa Ramaj graduated in 2006 from the Academy of Arts in Tirana. Her work is reprensented by an incessant curiosity and permanent study of new forms of expression, which reveals a striking independence in terms of applying her own critical and personal working methods. The emotional relationship the artist builds with the environment she lives in, in terms of social connection, historical and the political context, are reflected in her practice that develops in different mediums. She was the recipient of the 2012 Onufri Award and 2013 Ardhje Award. Her work has been exhibited in Albania and abroad in exhibitions and venues including: “Déjeuner avec Marubi”, (Wien, Austria); “Ex-Gratia”, Collezione Giuseppe Iannaccone (Milano, Italy); Bienal de Curitiba ’17 (Curitiba, Brazil); Galerie Heike Strelow (Frankfurt/Main, Germany); Viennacontemporary, (Vienna, Austria); 3rd Edition of Project Biennial of Contemporary “Art D-0 ARK Underground, Atomic Shelter”, (Konjic, BIH); Bienal del Fin del Mundo, Mar Del Plata, (Valparaiso, Chili); Fondazione Museo Pino Pascali (Bari, Italy); ISCP, international studio & curatorial program (New York, USA); Stacion, Center for Contemporary Art (Prishtina, Kosovo); La Fenice Gallery (Venice, Italy); “Lust”, Zeta Gallery (Tirana, Albania, 2019) etc.
***
Ekspozitë / Alketa Ramaj / “Rreth një peme” / Ministria e Kulturës / 7 tetor – 18 dhjetor 2020 / Tiranë
Artistja Alketa Ramaj, e përfshirë në projektin “Pavijoni – Art në Institucionet Publike” – nismë e Ministrisë së Kulturës – paraqiti në hollin kryesor të ministrisë veprën e emërtuar: “Rreth një peme”. Kjo vepër (instalacion), e cila i përket artit pamor bashkëkohor, qëndroi në hapësirën në fjalë përgjatë datave 7 tetor – 18 dhjetor 2020.
Siç na parapërgatit titulli: “Rreth një peme”, është natyra ajo që përbën ngasjen e parë për veprën në fjalë, në qendër të së cilës një pemë flet në përpjekje për të shprehur diçka përmes pamjes, mënyrës se si lëviz dhe tingujve e, nga ana tjetër, qëndron përpjekja e njeriut (autores) për ta dëgjuar/kuptuar këtë gjuhë, ndonëse e gjithë kjo shëmbëllen e pamundshme. Instalacioni përbëhet nga një video (vijëzuar në formën e një dritareje), disa grafika të përftuara prej saj (videos) dhe tinguj (audio).
Puna në fjalë ka zënë fill krejt rastësisht në vitin 2013. Përballë dritares ku artistja rrinte shpesh, qëndronte një pemë, e kthyer tashmë në objekt artistik. Vetvetiu, dita-ditës, u krijua një marrëdhënie shpirtërore midis artistes dhe pemës, marrëdhënie e cila, me kohë, ia la vendin meditimit mbi komunikimin. Pavarësisht mungesës së gjuhës, aty kishte një komunikim në nivel ndjesor, i cili ishte më se i ndjeshëm, duke marrë parasysh se përballë ndodhej thjesht një pemë. Në njëfarë pike, nisi një lloj kërkimi mbi zhurmën, tingullin, e ndoshta gjuhën.
E gjithë ideja mori jetë përmes përpjekjes për gjetjen e gjuhës së pemës, një gjuhë e pakapshme për veshët tanë. Autorja nuk ishte e tërhequr nga zhurma e erës që lëkund degët e pemës, por nga diçka tjetër, krejt e papërcaktueshme, që përcillte një lloj komunikimi. Vetë pema, duke qenë diçka organike, dukej sikur lëshonte fije ngjashmërie midis dy trupave organikë: midis asaj vetë dhe artistes. Ideja e autores vazhdoi me përpjekje në kërkim të një formule që do të krijonte një lloj grafiku prej të cilit do të përftoheshin nota muzikore nga lëvizjet e pemës, duke arritur kështu në tingullin rastësor që do të dilte prej saj.
Pasi u nxorën pamjet për çdo sekondë prej videos (pamjet e shtypura që shihen tek instalacioni janë vetëm një pjesë e vogël e së gjithës), u shtypën (u printuan) dhe autorja nisi të përvijëzonte pamjet një nga një e më pas t’ia jepte ato një kompozitori. Ai filloi të ndiqte ritmin e atij përvijëzimi me anë të notave muzikore (jo duke përdorur një vegël muzikore, por zërin e tij). Ky veprim u krye për çdo pamje të pemës. Pamjet u vendosën mbi njëra-tjetrën dhe zërat që kanë dalë nga çdo fletë iu mbivendosën njëri-tjetrit. Duke i ngjitur bashkë, në fund, doli ajo zhurma që vizitori mundi të dëgjojë. Ajo zhurmë kërkonte të përmbushte një lloj përpjekjeje (të pamundshme/utopike, në të vërtetë) për të dëgjuar zërin e pemës.
Për sa i përket sendërtimit të idesë, në rastin e artistes Alketa Ramaj, ajo e lë veprën të lirë të ndjekë rrugën e vet; vepra arrin të udhëzojë madje edhe vetë artisten, e cila parazgjedh që objekti/vepra të gëzojë pavarësi të plotë. Sipas autores, është pikërisht kjo pavarësi e krijimit që e çon atë vetë si krijuese drejt një njohjeje të re. Qëllimi i autores, në rastin e veprës në fjalë, ishte tingulli ose zhurma që doli prej pemës.
* Alketa Ramaj është diplomuar në vitin 2006 në Akademinë e Arteve në Tiranë. Puna e saj përveçohet nga një kureshtje e pashtershme dhe studim i vazhdueshëm i formave të reja të shprehjes që zbulojnë një pavarësi të mrekullueshme në përdorimin e metodave të saj vetjake dhe kritike të punës. Marrëdhënia shpirtërore që artistja ndërton me mjedisin në të cilin ajo jeton, në lidhje me kontekstin social, historik dhe politik pasqyrohet në praktikën e saj nëpërmjet përdorimit të mediumeve të ndryshme. Ajo ka qenë fituese e çmimit “Onufri” në 2012-ën dhe çmimit “Ardhje” në 2013-ën. Punimet e saj janë shfaqur në Shqipëri dhe në vende të tjera duke përfshirë: “Déjeuner avec Marubi”, (Vjenë, Austri); “Ex-Gratia”, Collezione Giuseppe Iannaccone (Milano, Itali); Bienalja e Kuritibës 2017 (Kuritiba, Brazil); Galeria Heike Streloë (Frankfurt/Main, Gjermani); Viennacontemporary (Vjenë, Austri); Edicioni i 3-të i Projektit të Bienales së Artit Bashkëkohor D-0 ARK Underground, “Strehëza Atomike” (Konjic, Bosnjë); Bienalja e Fundit të Botës, Mar De Plata (Valparaiso, Kili); Fondacioni Muzeu Pino Pascali (Bari, Itali); ISCP, Studio ndërkombëtare dhe program kuratorial (Nju-Jork / New York, Amerikë); “Stacion”, Qendra e Artit Bashkëkohor (Prishtinë, Kosovë); Galeria “La Fenice” (Venecia, Itali); “Lust”, galleria “Zeta” (Tiranë, Shqipëri, 2019) etj.
